لافونتین و گارنر (۱۹۹۶) یک بررسی مقایسه ای با درمان راه حل محورکه ۱۳۵ دانش آموز را دیدند، بیان کردند. دانش آموزان آزمایشی به صورت معناداری در ۳ مقیاس از ۸ مقیاس بیشتر از کنترل ها، بهبود یافتند. ۸۱% گروه آزمایشی به اهدافشان رسیدند. به طور خلاصه ۱۳ بررسی مقایسه ای حاکی از نتایج زیر هستند، ۸ بررسی (ایکس^[۹۱]، گاستاناس، لافونتین، استیس، استودارت^[۹۲]، سوتمن^[۹۳]، تری آنتافیلو^[۹۴]، میلر) سودمندی شیوه های درمانی راه حل محوردر مقابل درمان های مقایسه ای را نشان می‌دهند. لافونتین در مشاوران خستگی کمتر را اثبات کرد. بیباخ^[۹۵](۱۹۹۶) ۲۹ بیمار سرپایی سلامت روانی را پیگیری کرد. ۸۰% بعد از میانگین ۵ جلسه با متوسط ۳۳ دقیقه در هر جلسه، به اهدافشان نائل شدند. تطبیق اهداف عینی و شناسایی تغییر پیش از درمان، با پیامدهای خوب، ارتباط معنادار داشتند (به نقل از پرسلی و مک کورمیک، ۲۰۰۷).

در تحقیقی فرضیه های کلیدی و شیوه های اصلی مربوط به درمان کوتاه مدت راه حل محورمعرفی شد. مشاور و مراجع برای توضیح بهترین روش ها برای ایجاد نقاط قوت و منابع موجود به منظور حرکت به سوی آینده ای که مراجع ترجیح می‌دهد، با یکدیگر همکاری می‌کنند. مزایای این شیوه ی درمانی برای کودکان، نوجوانان، مراقبین و معلمان آن ها شرح داده شد (لسم^[۹۶]،۲۰۰۲).

یافته های یک بررسی ‌در مورد خانواده درمانی کوتاه مدت راه حل محوردر یک محیط، بهداشت روانی کودکان را مورد بحث قرار می‌دهد. نتایج میزان موفقیت ۹/۶۴ درصدی برای میانگین ۵/۵ جلسه درمان با میانگین ۹/۳ ماه را نشان می‌دهد (پی لی ^[۹۷]، ۱۹۹۷؛ به نقل از بخشی پور جویباری، ۱۳۸۸).

برخی از بررسی های پیگیری، برگرفته از مرکز خانواده درمانی کوتاه مدت در میلواکی ایالات متحده بود. دی شازر (۱۹۸۵)، یک بررسی تلفنی را شش ماه بعد از ترخیص انجام داد. ۲۳ مورد (۸۲ درصد) از ۴۸ مورد بهبود یافته بودند. ۲۵ مورد، مشکلات دیگری داشتند. میانگین درمان ها ۵ جلسه بود. پیگیری تلفنی دی شازر و همکارانش (۱۹۸۶)، با موفقیت ۲۵ درصد از ۱۶۰۰ موردی را که در یک دوره ی ۵ ساله با آن ها ملاقات می شد، ردیابی کردند.

۴۳ درصد از آن ها بهبود را گزارش دادند که به طور میانگین، هر کدام شش جلسه درمانی داشتند (دی شازر، ۱۹۹۱)، بررسی ۲۹ مورد دیگر را اعلام کرد. ۲۳ مورد (۸۰ درصد) اعلام کردند که یا مشکل اصلی شان برطرف شده یا پیشرفت چشمگیری در راستای برطرف شدن آن داشتند. میزان موفقیت بعد از ۱۸ ماه، ۸۲ درصد بود. ۶۷ درصد سایر بهبودها را نیز گزارش دادند. میانگین ۶/۴ جلسه برای درمان الزامی بود. کسانی که برای پیش از چهار جلسه حضور داشتند، با احتمال بیشتری به اهدافشان می رسیدند (پرسلی و مک کورمیک، ۲۰۰۷).

درمان کوتاه مدت راه حل محوربه عنوان مدلی برای خانواده های کنار آمده با خودکشی پیشنهاد می شود (دی کسترو گاترمن^[۹۸]، ۲۰۰۸). مدل درمان راه حل ‌محور برای نوجوانان مبتلا به اختلال بیش فعالی و کمبود توجه و خانواده آن ها مؤثر است. بخشی از روش درمان شامل ارزیابی کامل وحمایت خانواده برای کمک به دستیابی ‌به این تغییرات بود (دیلمن و فرانکلین^[۹۹]، ن۱۹۹۸)، گزارش می‌دهد همه ی کودکان دارای مشکلات رفتاری به میزان بهبود ۹/۶۴ دست یافتند. لازمه ی درمان به طور میانگین ۵/۵ جلسه بود.

فرانکلین و همکاران (۲۰۰۸)، اثر بخشی درمان کوتاه مدت راه حل محوررا در کودکانی مورد ارزیابی قرار دادند که مسائل رفتاری مرتبط با کلاس درس در یک محیط مدرسه ای داشتند. پنج تا هشت جلسه خدمات درمان کوتاه مدت راه حل ‌محور برای ۶۷ کودک فراهم شد که با نظر کادر آموزشی مدرسه نیاز به مساعدت برای حل مسائل رفتاری داشتند.

آموزش ضمن خدمت معلم و سه تا چهار جلسه مشاوره نیز ارائه شد. نمرات برونی سازی و درونی سازی به دست آمده از فرم های گزارش معلم و خود سنجی جوانان ‌در مورد فهرست رفتار کودکان به عنوان مقیاس های پیامد مورد استفاده قرار گرفت. پیامدها بااستفاده از یک طرح پیگیری پیش آزمون- پس آزمون در یک گروه مقایسه مورد ارزیابی قرار گرفتند. تعداد اثرات و درصد بهبود نمرات محاسبه شدند. یافته ها حاکی از آن بود که درمان کوتاه مدت راه حل محوردر بهبود مسائل رفتاری برونی سازی و درونی سازی مؤثر بود.

سین نیو مام^[۱۰۰](۲۰۰۵؛ به نقل از بخشی پور جویباری، ۱۳۸۸)، در یک مطالعه، کارایی استفاده از درمان راه حل محوررا در دانش آموزان در معرض خطر مورد بررسی قرار داد. وی یک نمونه ۲۶ نفری از دانش آموزان سال های ابتدایی ‌و دبیرستان را در جلسه ۸ جلسه ی گروهی مورد مشاهده قرار داد و سپس به مقایسه نمرات پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری پس از شش هفته پرداخت نتایج نشان داد که درمان راه حل محورنتایج موفقیت آمیزی داشته است.

فرانکلین، بیور، مور، سلیمنز و اسکاماردو^[۱۰۱](۲۰۰۱)، در یک بررسی دریافتند که پنج مورد از هفت مورد (۷۱ درصد) دانش آموزان با مشکلات رفتاری کلاس درس در هر گزارش معلم بهبود یافتند.

در پژوهشی دیگر، تفاوت های سنی و جنسیتی در مسائل رفتاری برونی سازی و درونی سازی در یک نمونه بزرگ کودکان چینی (N=4413) 6-15 ساله انجام شد. سیاهه رفتار کودک و فرم گزارش معلم، برای ارزیابی این مسائل مورد استفاده قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود که پسران در خصوص مسائل برونی سازی، امتیاز بیشتری توسط والدین و معلمان کسب کردند در حالی که دختران، درجه مشکلات بدنی بیشتری از پسران داشتند. والدین گزارش دادند مسائل برونی سازی با گذشت زمان کمتر می شد. اما اثر سن و مسائل درونی سازی مشاهده نشد و فقط افزایش جزئی مسائل بدنی به مرور زمان گزارش شد . کودکان بزرگتر، طبق گزارش معلمین، امتیازهای بیشتری از کودکان کوچکتر در خصوص مسائل اضطرابی و بدنی داشتند. در حالی که مسائل پرخاشگرانه، ارتباط درجه دو با سن داشتند و تا ۱۰ سالگی کاهش و بعد از آن افزایش یافت. والدین و معلمان به طور منظم تر مسائل برونی سازی پسران را گزارش می‌دادند (یانگ، لی، زانگ، تین و لی یو^[۱۰۲]، ۲۰۰۸)

ساندسترم^[۱۰۳](۱۹۹۳؛ به نقل از نظری، ۱۳۸۳) در یک مطالعه، کارایی رویکرد راه حل محوررا در درمان افسردگی دانشجویان مورد بررسی قرار داد.در این مطالعه یک تک جلسه درمان راه حل محورو یک تک جلسه روان درمانی بین فردی برای افسردگی^[۱۰۴] مورد مقایسه قرار گرفت. نمونه مورد نظر شامل ۴۰ نفر از دانشجویان روانشناسی دانشگاه میدوسسترون بودند که در تست افسردگی بک نمره های متوسط تا تقریباً افسرده داشتند. ۳۴% آزمودنی ها علامت های افسردگی اساسی^[۱۰۵] را داشتند.