اجتماعی و تحصیلی، در دبیرستان های شهر اهواز

سبک­های فرزند پروری از جمله مفاهیمی است که مطرح کننده روش­ها و فنون برخورد والدین با فرزندان در خانواده می­باشد. دارلینگ و استینبرگ (1993، به نقل از حیدری خواه، 1390) سبک­های فرزند پروری را منظومه­ای از نگرش­ها، نحوه برقراری ارتباط و روش نگهداری فرزند و همچنین جو عاطفی حاکم بر فضای رفتاری والدین تعریف می­ کنند. سبک­های فرزند پروری از سه جنبه مورد بررسی قرار گرفته­اند: اهداف مربوط به جامعه­پذیری، عملکرد والدین در کسب اهداف از سوی فرزندان و جو عاطفی حاکم بر خانواده. منظور از اهداف، نتایج و غایتهایی است که والدین در جریان جامعه­پذیری فرزندان خود در پی آن هستند. مقصود از عملکرد والدین نیز مجموعه کنش­های پدر و مادر، در نهایت منظور از جو عاطفی، مجموعه روابط عاطفی، دلبستگی­ها و انسجام میان اعضای دیگر خانواده می­باشد (استینبرگ، 2001). نوع سبک فرزند پروری که والدین از خود نشان می­ دهند بر رشد کودک تأثیر بسیاری می­گذارد (بورن استین و زلوتنیک، 2008). پژوهش­های مربوط به ارتباط والدین با کودک، که نگرش­ها و اعمال والدین را در فراینده فرزند پروری مورد بررسی قرار داده­اند، تحت تأثیر کارهای بامریند و بوری (1991) قرار دارد که به طور کلی سه الگوی حاکم بر روابط والدین و فرزندان را مطرح کرده است: قاطع، سهل گیر و مستبد.

طبق یافته­ های استینبرگ، المن و مانتس، (1989) سبک­های فرزندپروری با موفقیت تحصیلی رابطه دارد و همچنین پژوهش­های استینبرگ (استینبرگ، 2001) نشان داده است که سبک­های فرزندپروری با شایستگی اجتماعی رابطه دارد. در مطالعات بامریند (1978)، بر این نکته تاکید شده است که سبک­های فرزند پروری یکی از عوامل مؤثر در سازگاری اجتماعی، هیجانی و تحصیلی می­باشد. که بر این اساس سبک­های فرزندپروری را به عنوان یکی از عوامل مؤثر در سازگاری اجتماعی، هیجانی و تحصیلی در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت.