گیرد معرفی گردد. لذا در این مورد از کتاب “طراحی سازه های ضد زلزله” ]1[ کمک گرفته شد.
پیشرفت در مورد ایمنی در برابر زلزله، حدودا از زلزله 1906 سانفرانسیکو، عمدتا به سبب قبول ترازهای نیروی رو به افزایش که ساختمان ها را می بایست برای تحمل آنها طراحی کرد، آغاز شد. اگرچه آیین نامه ها تاکنون دستور به افزایش مداوم ترازهای نیرو داده اند، اما یک ساختمان در مواجهه با زلزله های شدید حتی اگر کشسان باقی بماند، با نیروهایی مواجه می شود که چند برابر ظرفیت طراحی شده آن می باشد.
ساختمان های جدید حاوی تجهیزات بسیار حساس و گرانی هستند که در تجارت، بازرگانی، آموزش و پرورش و مراقبت بهداشتی اهمیت حیاتی دارند. بیمارستان ها، مراکز ارتباط جمعی، مراکز اضطراری، اداره های پلیس و ایستگاه های آتش نشانی می بایست در زمانی که به آنها نیاز است، یعنی پس از وقوع زلزله، امکان خدمت رسانی داشته باشند. ساخت معمولی می تواند سبب ایجاد شتاب های بسیار زیاد در طبقات ساختمان های سخت و تغییر مکان های جانبی میان طبقه بزرگ در سازه های انعطاف پذیر شود. این دو عامل در تضمین ایمنی اجزای ساختمان و محتویات آن ایجاد اشکال کنند.
تحمل وزن سازه و در عین حال محافظت آن از نیروهای القا شده بر اثر زلزله.
-طراحی و ساخت مستهلک کننده های انرژی مکانیکی (جذب کننده ها)و الاستومرهای با میرایی بالا که برای کاهش حرکت در عرض بالشتک، به ترازهای عملی و قابل قبول، و مقاومت در برابر بارهای باد به کار برده می شوند.
-ابداع و پذیرش نرم افزارهای کامپیوتری برای تحلیل سازه های جداشده لرزه ای که ویژگی های غیر خطی مصالح وماهیت متغییر با زمان بارهای زلزله را در نظر می گیرد.
-توانایی در انجام آزمون های میز لرزان با استفاده از حرکات ثبت شده واقعی زمین ناشی از زلزله، به منظور بررسی عملکرد سازه ها و فراهم کردن نتایجی برای معتبر ساختن فنون مدلسازی کامپیوتری.
-ابداع و پذیرش روش هایی برای تخمین حرکات زمین خاص منطقه، ناشی از زلزله، برای دوره های مختلف بازگشت.
1-2 ملاحظات مربوط به جداسازی لرزه ای
اگر هریک از موارد زیر مطرح باشد آن گاه به جداسازی لرزه ای سازه نیاز است:

-افزایش ایمنی ساختمان و قابلیت بهره برداری آن پس از زلزله مطلوب باشد.
-نیروهای جانبی کاهش یافته ای برای طرح مورد نیاز باشد.
-استفاده از سازه های با ظرفیت شکل پذیری محدود (از قبیل بتن پیش ساخته )در نواحی زلزله خیزبا تغییر مکان نسبی کم مطلوب باشد.
-سازه فعلی در برابر بارهای زلزله ایمن نباشد.
برای سازه های جدید آیین نامه های فعلی ساختمان در تمامی مناطق زلزله تغییر مکان بکار برده می شود و بنابراین ممکن است بسیاری از طراحان احساس کنند که چون الزامات آیین نامه با طرح های فعلی برآورد شود لذا به جداسازی لرزه ای نیاز نیست اما الزامات توصیه شده درباره نیروی جانبی که انجمن مهندسان سازه کالیفرنیا (SEAOC)]39[تهیه کرده است، بیان می داردکه ساختمان هایی که مطابق با ضوابط این آیین نامه طراحی می شوند باید:
-بدون آسیب دیدگی در مقابل زلزله های خفیف مقاومت کنند.
-بدون آسیب دیدگی سازه ای، اما با مقداری آسیب غیر سازه ای، در مقابل زلزله های متوسط مقاومت کنند.
-بدون خرابی اما با آسیب دیدگی سازه ای و غیر سازه ای در مقابل زلزله های بزرگ مقاومت کنند.
این اصول عملکردی در مورد ساختمان هایی که با نیروهای طرح تراز آیین نامه بازسازی می شوند، نیز صادق است.
جداسازی لرزه ای توانایی در ساختن ساختمانی با مشخصه های عملکردی بهتر از آنچه آیین نامه فعلی می گوید را نوید می دهد و لذا گام بزرگی به جلو در طراحی لرزه ای سازه های مهندسی به شمار می رود. در هنگام تقویت ساختمان، نیاز به جداسازی الزامی است، و ممکن است سازه در وضعیت فعلی خود، در صورتی که زلزله رخ دهد، ایمن نباشد. در چنین حالاتی، اگر جداسازی لرزه ای مناسب باشد، می بایست میزان موثر بودن آن، در مقایسه با راه حل های دیگر از قبیل تقویت کردن ساختمان، ارزیابی شود.
1-3 راه حل هایی برای آسیب غیر سازه ای