همگام با گسترش حوزة دانش بشری و ظهور دستاوردهای نو در قلمرو علوم تجربی، مسائل و موضوعات پیچیدة فقهی و حقوقی نیز پدیدار آمده، راه ‌حل ‌های مناسب خویش را می‌طلبند فقه امامیه با برخورداری از اصل «اجتهاد» توانایی رویارویی با مسائل نوپیدا و ارائة بهترین راه ‌حل ‌ها را داراست. «تلقیح مصنوعی» نیز یكی از مسائل نوپیداست كه پیشرفت دانش پزشكی آن را به عرصه فقه و حقوق كشانده و از آنجا كه قوانین و مقرّرات حقوقی ما ریشه در احكام مذهبی دارد، هیچ حقوقدان و اندیشمندی در دانش حقوق، نمی‌تواند بدون بهره‌مندی از این منبع عظیم، در جهت قانونی كردن چنین مسائل جدیدی گام بردارد، بلكه نخست باید فقیهان جواز شرعی آن را تایید و حكم وضعی آن را روشن كنند، سپس به صورت ماده یا مواد قانونی دراید. امید به بقاء و تولید مثل در تمام قرون برای انسان ها امری فطری است که برای او یک نوع كمال محسوب می شود. براساس نظام آفرینش بقاء نوع انسان در حالت طبیعى به استمرار تولید مثل او وابسته است که از درهم آمیختنِ دو سلول نر و ماده و گذراندن دوران جنینى خود در رحم محقق مى‏گردد.

قرآن در آیات متعدد به این رمز و راز خلقت با تعابیرى زیبا اشاره مى‏کند: «یا ایها الناس إنّا خلقناکم من ذکر و أنثى و جعلناکم شعوبا و قبائل لتعارفوا… »(حجرات،13).

حال اگر در این قانون طبیعى که البته در مواردى ممکن است، با اراده خالق هستى خللى ایجاد شود، خواه در سلول نرینه و خواه در سلول مادینه یا در مسیر رسیدن این دو ماده به یکدیگر و یا در رحمى که مى ‏بایست جنین شکل گرفته را بپروراند، امکان تولید هم ‏نوع میسر نخواهد شد (صادقی‌مقدم، 1385، ص80). نازایى که به معناى ناتوانى در تولید مثل است از زمان هاى باستان به عنوان یک معما توجه انسان ها را به خود جلب کرده و همواره در اندیشه فائق آمدن بر آن بوده است. امروزه پیشرفت های علمی سبب شده است كه بسته شدن نطفه انسان از راه غیر طبیعی امكان پذیر گردد که این دانش تلقیح مصنوعی نامیده می شود. با توجه به اینکه امروزه پیشرفت‌های علمی امکان تولید مثل به شکل مصنوعی تحت عنوان «تلقیح