محور

تأمین عملکرد مناسب سازه در هنگام زلزله از مهمترین اهداف در طراحی ساختمان­های مقاوم در برابر زلزله می­باشد. بر این اساس در آئین­نامه­های طراحی سازه­ها به معیارهای مقاومت، سختی و شکل­پذیری توجه ویژه­ای گردیده و ضوابط طراحی با در نظر گیری این پارامترها عنوان شده است. با توجه به اهمیت قابلیت شکل­پذیری سازه در استهلاک انرژی زلزله جذب شده، در آئین­نامه­های موجود طراحی ساختمان­ها در برابر زلزله، موضوع شکل­پذیری سازه بسیار مورد توجه است به طوری­ که در آئین­نامه­های طراحی لرزه­ای بر اساس نیروی کاهش یافته، با فرض وجود چنین قابلیتی در سازه، در هنگام تعیین مقدار نیروی زلزله طراحی به منظور تأمین مقاومت سازه، به طراح اجازه داده میشود مقدار نیروی وارده در اثر زلزله در حالت الاستیک سازه، با اعمال یک ضریب ® کاهش داده شود و طراحی لرزه­ای سازه با نیرویی کمتر از نیروی واقعی زلزله انجام­گیرد. در حالیکه در نسل جدید آئین­نامه­های طراحی و بهسازی لرزه­ای، این قابلیت در سطح اعضاء مورد توجه قرار میگیرد. در این فرایند تلاش میشود مقاومت­های مورد نیاز سازه در قبال نیرو­های واقعی زلزله برآورد گردد. آنگاه با توجه به رفتار واقعی اعضاء تحت اثر نیروهای وارده و با در نظر گیری کلیه پارامترهای اثرگذار، از جمله مصالح و هندسه، شکل پذیری متناظر با هر تلاش در هر المان برآورد گردیده و بر این اساس وضعیت سازه در مواجهه با زلزله بررسی میگردد.
با توجه به اهمیت ضریب کاهش نیرو در اثر شکل­پذیری، در تعیین نیروی زلزله در روش طراحی لرزه­ای بر اساس نیروی کاهش­یافته و از طریق دیگر ضریب شکل­پذیری عضو (m) به عنوان معیار سنجش و ارزیابی وضعیت اعضاء در روش طراحی بر اساس عملکرد، در این فصل از پایان نامه در ابتدا به نحوه نگرش دو شیوه طراحی لرزه ای در استفاده از قابلیت شکل پذیری سازه و مقایسه این دو روش پرداخته، سپس مفاهیم شکل­پذیری مورد بررسی قرار گرفته و در نهایت به بررسی و مرور یافته­ های محققین در زمینه تعیین شکل­پذیری سازه و ارزیابی­های صورت گرفته در این زمینه پرداخته شده است.
 
 

(ممکن است هنگام انتقال از فایل اصلی به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل است)